از نظر عملی، بیشتر ساخت و سازها با میله ورق گالوانیزه رنگی تغییر شکل داده شده انجام می شود و این احتمال وجود دارد که تکامل هیدروژن بر استحکام پیوند آرماتورهای فولادی تغییر شکل گالوانیزه تأثیری نداشته باشد.
با این حال، استفاده از عامل غیرفعال هنوز مورد بحث است. موثرترین آنها کرومات است، اما استفاده از آن به عنوان یک افزودنی بتن تعدادی از سوالات جدی زیست محیطی و بهداشتی را در محل ایجاد می کند و مطمئناً توسط تولید کنندگان و پیمانکاران سیمان رد می شود.
استفاده از میله‌های کروم‌دار مناسب‌تر خواهد بود، زیرا در وهله اول، مقدار کرومات مورد استفاده را محدود می‌کند و اطمینان حاصل می‌کند که در محل مورد نیاز است.
علاوه بر این، محافظت در برابر خوردگی اضافی را قبل از استفاده فراهم می کند و تضمین می کند که ذخیره سازی ضعیف منجر به زنگ زدگی سفید روی میله تقویت کننده نمی شود.پوشش روی در بتن گازدار غیرفعال می ماند و میزان خوردگی بسیار کمتر از فولاد بدون پوشش است.
این امر آرماتور فولادی گالوانیزه را برای استفاده در بتن هایی که در معرض خطر کربناته شدن هستند ایده آل می کند.در مورد مقاومت به خوردگی در بتن آلوده به کلرید، باید بین کلرید ریخته‌شده و آنچه از بیرون نفوذ می‌کند، تمایز قائل شد.
کلرید ریخته‌شده ممکن است قبل و در طول تشکیل هیدروکسی زینکات کلسیم غیرفعال به پوشش روی حمله کند، در حالی که کلریدهایی که از بیرون نفوذ می‌کنند، لایه غیرفعال را قبلاً تشکیل می‌دهند و بنابراین ممکن است خطر کمتری داشته باشند.
اگرچه روی می تواند در حضور یون های کلرید غیرفعال شده و مورد حمله قرار گیرد، تحمل فولاد گالوانیزه نسبت به کلرید بیشتر از فولاد بدون پوشش است.
گالوانیزه کردن فولاد را در برابر ورود کلرید محافظت می کند زیرا در برابر کلرید تحمل بیشتری دارد و برای غیرفعال شدن به غلظت بالاتری نیاز دارد و در شرایط آلوده به کلرید کندتر خورده می شود.
